Nastasimir Franović

Dubrovnik 12.04. 1960.
Send Message

Sen

Deniz köpüğünün dokunduğu kum gibi nemli tenin
Dudakların iki koy gibi, kelimeler denizi gibi dalgalanıyor.
Tam kulağımın dibinde.
Sen utanmaz ve söylediğin her şey
Bana kaç kez yalan söyledin ve ben sana inandım?
Her sözüne inandım ve daha çok dinledim!
Bıkmazdım çünkü yalan dudaklarından kolayca dökülürdü.
Aldatacaksın ve gideceksin.
Sözlerinin yankısını dinlemeye devam edeceğim.
Kulağa bastırılmış bir deniz kabuğu gibi çınlayacak dudaklarından.
Kumdaki kabarcıklarla birlikte kaybolan deniz köpüklerine bakacağım.

Gece, berrak gökyüzünün üzerine yıldızlardan bir örtü serecek.
Birbirimizi izlemek için.
Saklanmak ve aramak için.
Son yıldız gibi parlayıp sönmek için.
Şafak sökene ve ağacımızın tepesinden giren ilk güneşe kadar.
Gün ortası sisinde birbirimize uzanmak.
Ve yaralı köpekler gibi yaraları yalamak.
45 Total read