Zij fluisteren door muren van steen,
geëtst in het stof van vergeten kamers.
Elk woord een echo,
die niet langer wacht op antwoord.

De lucht draagt hun adem,
verstrooid tussen schaduwen van wat was.
Een voetstap op houten planken
Welt herinneringen die nooit zijn gestorven.

Ze kijken door gebarsten ramen
naar een wereld die hen is voorbijgaan.
Niet boos,niet droevig-
alleen aanwezig.

Zwijgend getuige
van alles wat opnieuw begint.