Er hangt iets zwaars in het gordijn,
een adem die de kamer vult.
De muren kennen mijn geheim,
ze zwijgen-trouw,maar veel te stil.

De stoel blijft leeg,de thee wordt koud,
de schemer kruipt over het kleed.
Ik tel de treden in het hout
waar niemand nog naar boven treedt.

Een vogel zingt,maar zonder doel,
zijn lied verdwaalt in grijze lucht.
En ik?Ik ben een lege stoel,
een raam dat wacht op ochtendlicht.

Misschien komt ooit weer iemand thuis.
Misschien blijft alles zoals nu:
een echo in een leeggeruimd huis,
een naam vervlogen in de ruis.