Er blijft een stilte achter,
zwaarder dan woorden kunnen dragen.
Ogen ontwijken elkaar,
handen vinden geen houvast meer.

Wat ooit vanzelf sprak,
moet nu bevochten worden
met uitleg,bewijzen,
en het wrange gevoel van twijfel.

Je herkent de andere nog,
maar iets is essentieels is verschoven.
De grond onder het gesprek
is breekbaar glas geworden.

En zelfs als er spijt klinkt,
een belofte,een traan-
het weten dat iets kapot is gegaan
blijft als echo tussen zinnen hangen.

Soms groeit er iets nieuws
op het puin van verlies,
maar het oude,vertrouwde
komt nooit helemaal terug.