Daar was 'n stilte
wat nie leeg was nie,
maar gevul met die gekreun van hout,
die getik van 'n horlosie
wat niemand gejaag het nie.

Dae het stadiger gekom,
asof tyd self
nog moes leer om te verbygaan.

Mense het mekaar in die oë gekyk,
met minder woorde gepraat,
maar met meer betekenis.

Daar was ruimte om te wag,
om sonder doel rond te dwaal,
om niks te doen
sonder skuldgevoel.

Nie alles was beter nie,
maar alles was anders.
En soms
asem ek
asof ek steeds daar is.