De golven fluisteren vergeten dromen,
hun ritme tikt de tijd voorbij.
Een meeuw zweeft hoog,als wil hij komen
waar de horizon zich opent naar mij.

Mijn blik reist mee met het deinend water,
verloren in blauw,oneindig en vrij.
Ik hoor de echo van oude verhalen,
de stem van de wind,de roep van de tijd.

Over het water,waar grenzen vervagen
waar afstand smelt in zilveren schijn.
Misschien, als ik ga ,als ik durf te varen,
zal ik vinden wat ooit van mij moest zijn.