Langs Limburgs zachte,groene rand,
waar de Maas haar zilvren spiegels plant,
zit ik te staren,stil en traag,
verloren in de schaduw van de dag.

Het water glijdt,zo traag,zo wijs,
een eeuwenoude,zilte reis.
Ze fluistert zachtjes in mijn oor
van dingen die ik nooit verloor.

De heuvels deinen op de wind,
waar elke steen een verhaal begint,
en klokken luiden in de verte
Al's echo's van een stille hartenwens.

De zon zakt laag,het gras is goud,
de lucht in Limburgs avondhuid gehuld.
Mijn ziel komt thuis,al was ik nooit gegaan-
mijmerend aan de oever,
bij de stroom van voortbestaan.