Hoge bergen en diepe dalen,
paden zonder eind, kronkelend
door het landschap van tijd.
De lucht blauw, scherp gesneden,
helder als hoop,
tot ze zwaar wordt, dreigend,
ongenaakbaar grijs.

Elke stap, een druppel zweet,
elke klim, een wankeling naar boven,
zuchtend onder de last van verlangen.
Want vooruitgang heeft zijn prijs
en het verlangen naar de top kent geen rust.

Soms zie je de verte, open en vrij,
de belofte van meer, van anders
en soms is er niets dan de schaduw van verloren dagen,
waar echo's fluisteren van wat ooit was.

In de diepte ligt het gemis,
de spiegel van alles wat verdween.
Een lief gezicht dat verbleekte,
woorden die stilstaan in vergeten verhalen.

En toch,in de afgrond,
waar duisternis ademt en de kou zich nestelt,
ontstaat er iets,
een vonk,een klein licht.

Het leven is geen rechte lijn,
maar een dans tussen hoog en laag,
tussen hoop en verlies,
tussen dromen en vervagen.

We klimmen en dalen,
vinden kracht in zwakte,
vreugde in het verduren
en in de stilte van de vallei
ontdekken we wat het betekent
om mens te zijn.