Ze kwamen met de tijd,
lang voor mijn naam bestond.
Mannen en vrouwen
geworteldin het zachte land
waar de heuvels zwijgend toekeken.

Zuid-Limburg,
waar mist tussen boomgaarden hangt
en de aarde herinneringen vasthoudt
alsof ze weet
wie er op haar liepen.

Ze groeiden op met modder aan hun laarzen,
met de kerkklokken als metronoom
van hun dagen.
Hun handen droegen steen,
akkergrond,
het leven zelf.

In stille dorpen
werden ze geboren,
spraken hun woorden in dialect,
leefden eenvoudig,
stierven onopgemerkt,
maar niet vergeten.

De naam veranderde
zoals alles wat leeft:
van Odekircken
naar Odekercken,
tot hij de rust vond in Odekerken-
niet slechts een naam,
maar een spoor,
een echo van wie ze waren.

Hun bloed stroomt
zoals de Maas en Geul onder stenen,
stil,zeker,
altijd naar huis.

Ik draag hun naam,
een fluistering van eeuwen,
en soms,
in het licht tussen twee bomen,
denk ik hen te zien,
kijkend
zonder oordeel.