De lucht hangt zwaar,grijs en stil,
alsof de wereld haar adem inhoudt.
Langs smalle wegen lopen schimmen,
hoofden gebogen onder een last die
niet de hunne is.

Woorden worden gefluisterd,niet gesproken,
gedachten dwalen tussen toen en nu.
Een kreet weerklinkt, doordrenkt van pijn,
maar de aarde zwijgt,onbewogen.

Houten balken dragen het gewicht van schuld,
spijkers dringen door in onschuldige huid.
Boven de stad hangt een stilte die snijdt,
een afwachting zonder belofte.

Bloed vermengt zich met stof,
druppels die verdwijnen in de droge grond.
De hemel scheurt open zonder geluid,
een schaduw valt over het uur.

Ogen vol vragen,handen zonder houvast,
verlatenheid zingt door de wind.
Toch,in de diepte van het donker,
een fluistering van hoop die niet sterft.