De stamboom van mijn zijn,
wortels die dieper reiken dan herinneringen.
Lagen van anderen in mij,
gezichten die ik nooit zag,
stemmen die fluisteren in mijn gedachten.

Ik draag hun keuzes, hun dromen,
hun vreugde en hun breuken,
alsof ze in mijn adem leven,
hun wegen vervlochten met de mijne.

Wie ik ben, is niet alleen ik,
maar een verzameling van sporen,
een mozaïek van tijd,
die mij steeds opnieuw vormt
zonder einde, zonder begin.