Ze zeggen:
je kunt geen appels met peren vergelijken.
Alsof verschil iets is
dat we moeten vermijden,
alsof anders zijn
een fout in de berekening is.

Maar ik zie een appel
die glanst in zijn ronde zekerheid,
en een peer
die zacht buigt onder haar eigen zoetigheid.
Beiden vrucht,
beiden groei,
beiden een antwoord
op een andere vraag.

Waarom vergelijken
als je kunt bewonderen?

De appel kent de beet van helderheid,
de peer smelt als herinnering.
Ze zijn geen vijanden,
geen gelijken,
maar buren in dezelfde mand
die elkaar niets afnemen.