Ek wou my ganse digkuns waag
om al my hartpyn uit te klaag;
om in my klanke uit te se,
om soos in marmer vas te le
die beelt'nis van my pyn.

Maar nerens vind ek daardie marmer
waar ek die beelt'nis uit kan slaan;
en al my klanke is eind'loos armer
as wat ek ondergaan.

Nee, 'k sal nie waag om 't uit te se.
Nee, 'k gaan tot God wat weet, en le
vas op my hart my regterhand
en snik: 'o God, dit b r a n d!'