Die leeueliggaam le nog soos altyd
in diepe rus, tog klaar tot selfverweer.
Die mensehoof staar in die wereld neer
met klare blik en kalme oorwogenheid.

Hier het 'n hand die stugge blok graniet
tot pure lewe en geeskrag omskep.
Maar mees bewonder ek hoe, ongerep,
'n glimlag effens oor die lippe skiet.

Ek het begeerte om soos die Sfinks te wees:
om in die lewensdinge in te staar
met rus en erns, met krag en insig klaar,
en met die sagte glimlag allermees.