Er was eens een bankier
Die om verkeerde redenen
Bankier was geworden.
Hij raadpleegde, in zijn honger
Naar melancholieke rechtvaardiging,
Een appelboom en een vaatchirurg en een doosje.
Alledrie even melancholiek,
Maar vanbinnen zo voldaan
Dat de bankier het onrechtvaardig vond.

Zevenendertig vlinders
En zevenendertig flessen wijn
En zevenendertig gevouwen lakens
En zevenendertig buskaartjes
En zevenendertig goudstaven
En zevenendertig vuren
En zevenendertig oprispingen later
Ging hij in zijn hangmat liggen
Om zevenendertig redenen.